Paps en mams in Oz

Vandaag is het precies 15 weken geleden dat ik Nederland heb verlaten en over precies 12 weken vertrek ik samen met Dimitri weer uit Melbourne. Ik ben dus officieel over de helft. Aan de ene kant kan ik dus gaan aftellen naar het einde van mijn stage en de reis die ik met Dimitri ga maken en natuurlijk dat ik jullie in Nederland allemaal weer ga zien, maar dat betekent ook dat het grootste gedeelte van mijn Down Under avontuur er op zit. Ieder voordeel heeft zo zijn nadeel ;)

Net nadat ik mijn vorige blog online zette zijn mijn ouders en Henk en Marian aangekomen in Melbourne, op zondag 21 april. Gelukkig vonden ze het prima om halverwege de ochtend af te spreken en hoefde ik ze niet van het vliegveld op te halen, want ze landden al om 5.15! Die dag scheen heerlijk het zonnetje en hebben we op het gemakje een rondje Melbourne gedaan en heb ik ze de hoogtepunten van de stad laten zien. Omdat ze woensdagmiddag ook nog in Melbourne waren en ze toch wel moe waren van de reis, heb ik het rondje in tweeën gesplitst zodat er nog even uitgerust kon worden voordat we gingen eten. ‘s Avonds zijn we naar Little Italy geweest en hoewel daar vele restaurantjes zitten en de keus best lastig zou kunnen zijn, bleek de keus heel makkelijk gemaakt toen we een fles wijn en knoflookbrood en bruchetta vooraf gratis kregen. Uiteindelijk moesten we maar $141 afrekenen voor 6 hoofd- en nagerechten (ja 6, want Lieke is ook mee geweest). We hebben dus meer gratis gekregen dan ons was beloofd en we zijn maar snel opgestapt. Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen, hetzij maar voor 2 dagen maar toch. Het was erg fijn om weer iemand bekends uit Nederland te zien en het voelde dan ook best gek dat ik ze maar 1 dag zag. Gelukkig waren ze woensdagmiddag weer terug in Melbourne. Helaas was het weer toen wel wat slechter, maar dat heeft ons niet kunnen tegenhouden om het rondje af te maken door een van de vele parken in Melbourne en langs de Melbourne Cricket Ground en de tennisvelden van de Australian Open. De volgende dag mocht ik weer naar stage terwijl de rest verder Australië introk.

Tussendoor heb ik nog twee weken stage gelopen voordat ik vorige week naar Sydney ben gevlogen om daar nog een weekje te zijn met mijn ouders en Henk en Marian. Nadat we de huurauto hadden opgehaald, de mevrouw achter de balie schrok van alle koffers waardoor we een grotere kregen, zijn we doorgereden naar de Blue Mountains. Een berggebied net buiten Sydney dat zo genoemd wordt vanwege de blauwe mist die ontstaat door de Eucalyptus bomen. In de middle of nowhere vonden we onze Engelse cottage uit de jaren 20 waar we twee nachten zouden overnachten. Wat een romantisch en luxe onderkomen was dat. Ook was er een hot tub aanwezig op het terrein, waar ik natuurlijk ook nog gebruik van hem gemaakt (ik had mijn bikini niet voor niets mee genomen). Op dinsdag hebben we gewandeld door het gebied en zijn we met de steilste kabelbaan naar beneden te gaan en hebben we op 270 meter boven een vallei kunnen genieten van een prachtig uitzicht! We hebben voornamelijk de drie gezusters gezien, 3 pukkels die zo gevormd zijn door erosie maar waar de Aboriginals een legende omheen hebben bedacht. Ik geloof dat Henk ze, tot ongenoegen van Marian (“nee, ik wil niet met de 3 gezusters op de foto”), minstens 100 keer op de foto heeft gezet ;)

Op woensdag ochtend nog een rondje gelopen door het stadje Leura, met veel boetiekjes en toen was het alweer tijd om terug naar Sydney te rijden. Het eerste wat we daar gedaan hebben is een winkelcentrum opzoeken. Helaas klinkt dit leuker dan het was. Het weekend van te voren was namelijk mijn camera kapot gevallen toen iemand een foto van ons wilde nemen. In de winkel werd me verteld dat reparatie minstens $200 zou kosten en dat ik dus beter een nieuwe kon kopen, dit hebben we dus maar gedaan. Mijn lieve papa gaat nu proberen nog wat te regelen met de verzekering. Daarna konden we echt beginnen aan het verkennen van de stad. Allereerst zijn we naar een gebied gegaan dat ‘Darling Harbour’ heet, zoals de naam al zegt is dit een haven en de gebouwen die daaraan lagen waren allemaal in de vorm van een boot. En dat was veel duidelijker te zien dan bij het gemeentehuis van Terneuzen! In Darling Harbour zat ook het Hard Rock Café en een bezoekje daaraan kon natuurlijk niet overgeslagen worden.

De volgende dag was mama jarig en was onze volle dag in Sydney. Ik hoop maar dat ze zich toch een beetje jarig heeft gevoeld terwijl we door de stad hebben geslenterd. Via de botanical gardens zijn we richting het wereldberoemde Sydney Opera House gelopen met op de achtergrond Harbour Bridge. Dit waren eigenlijk ook wel de enige twee toeristische trekpleisters van Sydney. Helaas hadden we geen tijd (en geld?) voor de Bridge Walk en ik weet niet of ik het gedurfd zou hebben als we de kans wel hadden gehad, maar het zag er wel echt vet uit! Verder zijn we wel echt heerlijk uit eten geweest en hebben we een leuke pub ontdekt in Sydney, waar we zelfs allebei de avonden heen zijn gegaan.

Vrijdagmiddag zouden mijn ouders en Henk en Marian alweer terug vliegen naar Nederland en ik naar Melbourne, maar eerst hadden we nog een ochtend samen. Die hebben we gebruikt om naar Paddy’s Market te gaan en nog even van het zonnetje te genieten. Op Paddy’s Market hebben mam en ik een echte neppe Prada en Chloé tas gekregen van pap. Volgens de verkoopster moest mam zich gelukkig prijzen met zo’n goede onderhandelaar. Daarna was het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan en weer afscheid te nemen voor ongeveer 3 maanden. Dit viel me gelukkig alles mee. Ik denk omdat er nog een aantal mooie trips in het verschiet liggen. Ik heb met de meiden hier nog een aantal trips in de planning staan en over 8 weken komt Dimitri ook al hierheen. Ik vond het wel echt fijn om mijn ouders weer te zien en het was ook perfecte timing zo halverwege en het heeft me ook weer nieuwe energie gegeven denk ik. Ik heb echt genoten vorige week! Ook Henk en Marian bedankt daarvoor :)

Dan nog even kort over stage. Ik ben nu klaar met de eerste fase van mijn onderzoek. Ik hoef geen mensen meer te zoeken, want anders hebben we niet genoeg tijd voor de follow-up. Ik vind dit wel fijn, want het begon wel een beetje saai en vooral frustrerend te worden, omdat het niet zo makkelijk was om mensen te vinden. Ik moet het nu dus gewoon doen met de mensen die ik gevonden heb en proberen hun in het onderzoek te houden. Dit zal ook nog een uitdaging worden, maar nu begin ik wel met het verzamelen van gegevens en dan kan ik daar weer mee aan de gang. Ik hoef nu ook niet meer hele dagen naar het ziekenhuis, maar alleen als één van de vrouwen (of partners) een afspraak hebben en de rest van de tijd kan ik benutten door alvast te beginnen aan mijn verslag.

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte van mijn hele hebben en houden. Tot de volgende keer weer.

Liefs Lienke