Warrnambool en Tasmanie

Hoi allemaal,

Deze keer hoeven jullie niet zo lang te wachten op een update en dat komt omdat ik nu weer een aantal dingen heb om over te vertellen.
Allereerst is Eva een paar weken naar Warrnambool geweest, dit is een stad aan het einde van de Great Ocean Road, die we in maart bezocht hebben. Ze moest daar heen om in het ziekenhuis daar ook wat data te collecteren. Omdat ze anders eenzaam werd in het weekend, zijn Lieke en ik haar een weekendje gaan opzoeken. Het was net of ik een weekendje naar Zeeland ging: 3,5 uur in de trein richting de kust ;) Toen we op vrijdag waren aangekomen zijn we eerst naar het hostel geweest. Aangezien het een kustplaatsje is en veel surfers trekt, was het nu nogal uitgestorven en Lieke en ik waren de enige bewoners van de 6 persoonsdorm. Daarna snel naar het huis waar Eva een kamer had en één van de vier flessen wijn opengetrokken die haar begeleider had gekocht voor het weekend dat wij kwamen. Zou het iets zeggen over hoe Eva bekend staat bij hem?

’s Avonds zijn we gaan eten in de plaatselijke pub waar het natuurlijk hartstikke druk was, maar gelukkig vonden 5 zakenmannen, die iets te lang waren blijven plakken op hun vrijdagmiddagborrel na het werk, het niet erg als we de kop van hun tafel namen. Het was iedereen natuurlijk al gelijk opgevallen dat wij geen plaatselijke bewoners waren en dus aan mannelijke aandacht geen tekort die avond. Om 1 uur ging de pub dicht, maar twee jongens wisten nog wel iets leuks wat nog langer open was. Dat was dus de enige nachtclub in Warrnambool, waardoor het publiek een mix was van mensen die net legaal op stap mogen en mensen in hun veertige jaren die denken dat ze nog 20 zijn. Maar we hebben het wel naar onze zin gehad.

Op zaterdag hebben we fietsen gehuurd bij ons hostel en zijn we een rondje gaan rijden in Warrnambool. We hebben prachtig langs de kust gefietst en zelfs het zonnetje heeft zich laten zien waardoor het erg mooie plaatjes heeft opgeleverd. Ook waren er veel duinen waardoor ik me ff aan de Zeeuwse kust waande. Die avond zijn we nog naar de Irish Pub (die hebben ze ook overal!) geweest en hebben onze ogen uitgekeken. Blijkbaar was dit de verzamelplek voor de plaatselijke jeugd die voor het eerst op stap mag. We hebben ons kosteloos vermaakt om meisjes op te hoge hakken en met te korte rokjes. Zondag zijn Lieke en ik weer terug gegaan naar Melbourne en hebben we Eva daar achter gelaten, maar op donderdagavond kwam ze alweer naar huis, want op vrijdagochtend zouden we naar Tasmanië vliegen!

Helaas begon de reis minder voorspoedig dan gehoopt. Er was namelijk nogal veel mist in Tassie (zoals ze hier Tasmanië noemen) en dus konden we niet vertrekken. Na anderhalf uur vertraging dan toch opgestegen en kon ons avontuur beginnen. Stap 1 was het ophalen van de huurauto en daar kregen we te horen dat we een upgrade hadden gekregen. Dit gaf ons een dubbel gevoel, want we vonden het eigenlijk wel fijn zo’n klein autootje, dat rijdt wel makkelijk. We vonden het allemaal toch wel erg spannend om te gaan rijden, maar ik heb me erover heen gezet en ben als eerste achter het stuur gaan zitten. Nu snap ik echt niet waarom ik het nou zo eng vond, het is alles meegevallen! Het links rijden ging als vanzelf (behalve dat we vaak de ruitenwissers aanzetten in plaats van de richtingaanwijzer) en we konden afwisselen dus dat is allemaal goed gekomen. Als eerste gingen we naar Cradle Mountain, wat eigenlijk voornamelijk bekend staat om zijn meerdaagse trektochten. Daar hadden we (gelukkig?) geen tijd voor en door de mist hebben we hem eigenlijk ook niet kunnen zien, maar we hebben wel rond gereden in het National Park eromheen. De natuur in Tasmanië is echt prachtig! Het is best heuvelachtig en ook heel verschillend waardoor we mooie autotochten hebben kunnen maken. Als het begon te schemeren werd het rijden toch nog wat spannender, want dan worden alle nachtdieren actief en aangezien er vele doden langs de kant van de weg lagen, kon het nog wel eens voorkomen dat je er eentje op je bumper had zitten. Ik heb twee wallibies gespot in mijn koplampen maar gelukkig waren ze allebei op tijd van de weg af.

De eerste nacht hebben we overnacht in Deloraine, een plaatsje wat we strategisch hadden gekozen zodat we de volgende dag makkelijk weer op pad konden. Het hostel was helaas wat minder.. Eva betwijfelde al of het beddengoed was verschoont, maar toen we de volgende dag vroegen of hij wilde dat we het beddengoed afhaalde zei hij dat hij dat wel zou doen..!! En toen was het vermoeden bevestigd.. Maja wat wil je dan als je een man alleen een hostel laat runnen? ;) De volgende dag zijn we afgezakt naar het zuiden, naar Hobart. Dat is de hoofdstad en gelukkig hadden we daar meer geluk met het hostel. Onderweg weer veel mooie en afwisselende natuur gezien.

Op zaterdag zijn we eerst Mount Wellington (1270m) opgereden. Helaas hadden we weer last van de mist en konden we op de top geen hand voor ogen zien. Het was daar ook maar 2 graden dus lang zijn we er niet geweest. Daarna door naar Port Arthur voor wat cultuur. Tasmanië was namelijk een gevangenis voor mensen die zich een tweede keer hadden misdragen (de criminelen van de Britse empire werden naar Australië gestuurd) en in Port Arthur hadden ze een werkplaats gemaakt zodat deze criminelen een vak konden leren en ook iets nuttigs deden.
Maandag was het alweer de laatste dag van onze Roadtrip door Tassie en die hebben we gebruikt om een stuk van de oostkust af te leggen. Die dag hadden we ook een lekker zonnetje waardoor de stranden en de kustlijn er nog mooier uitzag. We zijn er wel achter gekomen dat vier dagen echt heel kort is om Tasmanië te verkennen. Je kan ook hier makkelijk een maand rondreizen, het barst er namelijk van de nationale parken en dingen die op de werelderfgoedlijst staan. We hebben voornamelijk in de auto gezeten, we zijn natuurlijk wel onderweg gestopt, maar voor veel van de wandelingen hadden we geen tijd. En omdat ze Tasmanië Little New Zealand noemen, moet ik overwegen om dat land ook maar aan mijn nog-te-zien lijstje toe te voegen.

Liefs Lienke